Aslında var anlatacaklarım, ama bilin istemiyorum. Cidden. Bana da gelmeyin sonra neymiş bakayım anlatacakların diye. Anlatmam çünkü. Böyle ketum bir adamım işte.
Hatta bakın ne diyeceğim, böyle geliyorsunuz ya bazen, bir derdin var mı, ne bileyim, şunu neden yaptın falan filan, bazen gelip naber demenizi bile istemiyorum ya. Her daim öküz olacağım demek değil bu tabii ama ben zaten muhabbet etmek falan istemediğim zaman belli ederim, üstlemeyin.
Neyse, daldan dala atlayayım. The End'i bilen var mı? The Doors'dan hani (Kesici, yarın öbür gün bana buralardan laf sokarsan kalbini kırarım)? He, o benim hayatımın şarkısı işte. Yani, benim hayatımı anlatmıyor, ya da şarkıda geçen şeyleri yapmayacağım, o ayrı, ama benliğimin bir parçası haline geldi. Aklımın en manyak köşelerini dolduruyor.
Bu arada biraz sert konuştum ama alınmaca gücenmece yok. Sonra tatsızlık çıkmasın.
Bu kayıt uzun olsun istiyorum. Böyle uzadıkça uzasın, gittikçe sürünsün. Ve evet, BU GECE DE ERKEN UYUMAYACAĞIM.
Her seferinde söylüyorum, ben geceleri gündüzlerden daha çok seviyorum. Gece yaşamak istiyorum biraz da, birkaç saat altı üstü. Bu kadar da zorlamayın.
Ben bunalımda falan da değilim ayrıca, yarın öbür gün bana vah vah diye bakmayın.
Bunların hepsi hep bir yerlere yetişmek derdi yüzünden oluyor. Sürekli bir yerlere koşturmak zorunda olduğum için. Yat uyu, yarın okul var. Okul çıkışı ders var. Her Allah'ın günü antrenman var. Evde ödevler var. Sınavlar var. Program yapılır, ona yetişmek gerekir. Telefon çalar zır zır, onu açmak gerekir, konuşmak gerekir. Zaman kavramından nefret ediyorum.
Yarın öbür gün şaman dansı yapıcam, belki hakikaten bir faydası vardır.
Ben aslında bana iyi gelecek şeyi biliyorum. Aranızda başka bilenler de vardır. Bana o lazım.
İyi geceler falan da değil ayrıca.
(OH BE!)
