Sanırım kötü bir yerde mola vermeye karar verdim.
Ben de tam emin değilim. Bir şaşkınlık haline benzer bir hal var üstümde. Hani kafan dolu olur ya, hava almaya çıkarsın, ayaklarına emanet götürürsün bedenini bir yerlere. Sonra nihayet arı kovanı durulur da kafanı kaldırırsın, bakarsın vardığın mahalleyi tanımıyorsundur. Neredeyim ben dersin kendine. Ev nerede? Ne kadar yürüdüm? Öyle bir hal var üstümde.
Uykularım bir garip, bir huzursuz son günlerde. Kendimi çok ittim sanırım, ondan dolayı geri dönüş zor ve yorucu geliyor.
Ben kolay kolay yaş tahtaya basmam. Bu asla basmayacağım demek değil tabii ki. Koskoca Atlantis sebebi bilinmez, bir batmış ki hala bulunamıyor. Hepimize olabilir bu. Tanrı kompleksine girmek birinin yapabileceği en aptalca hatalardan biri. Memento mori diye fısıldayan o adam var ya Jül Sezar'ın yanındaki, o adam işte hepimize çalışacak diye bir kural yok. O yüzden bazen kendimize dememiz lazım memento mori diye.
Bugün, güzel geçirmeye müsait bir gün. Güneş parlıyor, hava temiz ve berrak, sokaklar kalabalık. Bu aydınlıkta, bu sıcaklıkta, bu güzel olabilecek günde evin yolunu bulurum gibi geliyor. Bir büyük bahar temizliği yapabilirim. Tıkanan kanalları açabilirim. Kendime dönebilirim.
Size de tavsiye ederim. Dışarıda neredeyseniz, eve dönün. Kendinize dönün bugün.
