Senin yüce kayıtsızlığının gözünde ne kadar anlamsız gözüktüğümüzü bir tek sen biliyorsun. Neden sana seslenmek aklıma geldi bilmiyorum; belki korku, belki uykusuzluk, belki de saçma sapan bir sebep. Bir şeyden kaçtığını zannederken aslında kaçamadığını fark etmenin rahatsızlığı ve öfkesi var üzerimde. Ve biz insanlar kendi kendimize öğrettik ki; eğer bir sorun için bütün çözüm denemelerimiz başarısız olursa, çalacağımız son kapı seninki. Kendi kendimize öğretmek diyorum, zira kimsenin, sen dahil kimsenin her dara düştüğünde eteğini çekiştirip ağlamaya gelen birileriyle uğraşmak istediğini düşünmüyorum; her şeye muktedir ya da değil.
Bir nevi yüzsüzlük bu; şükran duymamız gereken yüce bir varlık var ama biz sürekli bencilce talep ediyoruz. Yani kabul, geri vermek için, ilişkiyi çift taraflı tutmak için ibadetler ve ahlak var, ama ezici çoğunluğumuz bunu o kadar beceriksizce veya sahte yapıyor ki yapmasak daha iyi gibi geliyor.
Kusura bakma, çok sorguluyorum, çok kurcalıyorum ama irdelemek ve karıştırmak ne zaman boşluğa düşsem kendi kendime ettiğim kötülüğüm benim. Bu metnin biraz aşağısına bakacak olursan zaten boşluğa düştüğümde doğurduğum sorguların nüfus kayıtlarını görebilirsin. Ve yanlış anlama, hiç yardımcı olmuyorsun demiyorum. Desteğini çok gördüm ve minnettarım.
Canım sıkkın. Belki sana dönersem bu can sıkıntısını hafifletirim diye düşündüm. Devasa bir cisme bakarsa insan, bazen o cismin küçücük bir noktasında aradığını bulabiliyor. Bunu bildiğim için senin her yerdeki varlığına bakıyorum şu an, belki bir küçük nokta bana bu can sıkıntısını dağıtacak bir şey verir.
Sadece bir çözüm bulmaya çalışıyorum. Saygısızlık ya da küfür gibi bir amacım yok. Keyfimin olmadığı bir noktada hislerimi harcamak istedim ve aklıma sen geldin. Dinlediğin için teşekkür ederim. Bir küçük nokta gösterir misin, gösterirsen ne zaman gösterirsin bilmiyorum, ama göstermesen de dert değil. Bizi her can sıkıntısına devrilecek kadar zavallı yaratmadın.
