Çaresizce İzlerken

Bazen gördüğün bir şey veya yaşadığın, hayattaki seyrini değiştirir ya hani, inandıklarını sorgulatır sana, bir anda keser sesini. O zaman düşünmeye başlarsın nasıl olur da güzelliğe ve zarafete kendi lekesini sürmeye çalışan birileri olur dışarıda, nasıl olur da bu kadar aciz olur kendini tutmakta sebebi her ne olursa olsun. Bir yandan da kendini suçlarsın sanki her şey senin elindeymiş gibi, sanki gerçekten kabahatli sensin gibi. Keşkeler ele geçirir seni ve her ne kadar dışarıda kalacağını bilsen de bu durumda bir şeyler yapmak için kıvranırsın. Pişmanlığın insanı soyutlayan gri ve soyut mapusuna girersin kendi adımlarınla. Dayanması zor ve bunu söylerken mübalağa etmiyorum ki hiç de sevmem böyle gizli gizli kendini hem övüp hem de haklı çıkartmayı ama bu bir itiraf veya açıklamadan çok bir tepki ve acizlikten kaynaklanan, sözünü ettiğim pişmanlıktan kaynaklanan bir tepki. Sanırım içimin yandığıyla kalacağım ve bu koyuyor insana ciddi anlamda hem de. Olan bitenin hikayesini bilmiyorum, bu hikayenin kahramanlarını da bilmiyorum ama gördüğüm kederi biliyorum. Gördüğüm kederi biliyorum.