Çok yorgunum. Sanırım bu yüzden uzun zaman sonra buraya döndüm.
Hayatımın hız kesmesi lazım. Bir süre, yaşlı bir ağacın gölgesinde pineklemem lazım. Görüntümün aksine uzun mesafeler koşabilen bir adamım; ama her yarışın bir bitiş çizgisi var. Benim o çizgiye acilen varmam lazım.
Düşünmek dahi zor geliyor. Kelimeler ağır adımlarla beni terk ediyor. Bunca zaman sonra eskilerin aynısı, yenilikten uzak, keyif vermeyen bir yazı çıkmasının sebebi bu. Biraz da anın içinden kolay çıkabilmem, kendime dışarıdan bir gözle kolay bakabilmem ve bu yüzden bir takım doğal tepkileri verememem var ama o başka bir konu.
Yetişkinlik yıpratıcı ve şükürsüz bir süreç. Dünyanın ne kadar adaletsiz olduğuyla tanışma dönemleri bu dönemler. İnsan tabii ki daha iyiye gitmeyi, düzelmeyi umuyor ama umutların boşa çıkabileceğini öğrendiğin dönem de olabiliyor bu dönem. İki insanın hikayesi birbirine benzemese de patikaları aynı yoldan çok fazla kişinin geçmesi yaratır.
Bir de unutmamak lazım; iyi de kötü de gelmeye bir başladı mı üst üste gelir, çığ gibi büyür. Ama çığlar boğar insanı. Çıkması da zor olur. Nereye adım atacağını bilmeyen cümleler yazmamın sebebi bu sanırım.
Bu kadar uzun zaman sonra anlatacak çok şeyim birikmiş olsun isterdim. Ama öyle değil. Artık anlatacak çok şeyim birikmiyor. Sadece yaşamaya vaktim var, üretmeye değil, yaratmaya değil. Belki bir gün yaratmanın zamanı gelecek yeniden. Umarım gelecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder