Bilen bilsin buradan, pazar günü evden çıkmıyorum. Aramaya falan kalkmayın, bir günlüğüne hastayım. Hatta iki bacağımı birden kırdım. Pazar günü komadayım. Evi yakmak pahasına kahve yapıp odamı düzenlemekle uğraşacağım, film izleyip kitap okuyacağım, yatıp blog yazacağım. Kahvaltıda hafif müzik dinleyeceğim. Hatta amele atleti giyeceğim.
Yaz bitiyor. Gün be gün yerini sonbahara bırakıyor. Yazın bitişi parlak güneşte veya sıcaklıkta değil, plajlarda veya yanık tenlerde değil, keten gömlekler veya parmak arası terliklerde değil, ama sert esen rüzgarda, takvimin kopan sayfalarında, dershanelerin hazırlıklarında ve yavaşça kalabalığına kavuşan şehirlerde.
Artık kendi hayatımı kurmalıyım sanki bir de. Kendi kararlarım, kendi sorumluluklarım, kendi zevklerim ve kendi özgürlüklerim. Gerçi daha on yedimdeyim, yarın sabah kalkınca iki yumurta kırabileceğimi sanmıyorum. Ama önemli olan bu değil.
Hafif müzik güzel şey. Amaç değil araç olur ya müzik bazen, başka bir işle meşgulken mesela. O zaman çok keyifli. Ama uzun yola gitmez mesela, orada ciddi ciddi müzik dinlemek lazım. Hafif müziği nereden tanıyacağınıza gelince, bir müziğin melodisine ve sözlerine dikkat etmiyorsanız o müzik hafiftir. Hafif müziğin öznel bir kavram olmasına ise değinmeyeceğim.
Bir de bazıları çeşitli ünlülere hayran oluyor ya, ben o his nasıl bir şey bilmiyorum. Hani şu genelde Johnny Depp veya Adriana Lima'nın merkezi olduğu muhabbet. Cidden, bir ünlü için kafayı yiyemiyorum. Sevdiğim ünlüler var, hatta rol model aldığım ünlüler var, ama hiç biri uğruna kendimden geçmiyorum, geçemiyorum.
Bu yazıyı içlerinde bir erkek çocuğu besleyen kızlara, Moda sahilinde en az bir bira içmiş olan herkese, bahçıvanlara, Dubrovnik'e ve onu görmüş olanlara, Manisa'nın sıcağına, geyik muhabbeti kavramına, Henry Ford'a ve Nevada eyaletine ithaf ediyorum. İyi geceler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder